De weg zoeken
Afgelopen week zag ik de film ‘Escape from Pretoria’ (op Netflix) waarin Tim Jenkin voor 12 jaar wordt opgesloten in Pretoria voor anti apartheid ’terrorisme’. Hij wil die niet uitzitten, maar ontsnappen, samen met zijn ‘partner in crime’ Stephen Lee. Maar ontsnappen lijkt niet eenvoudig. Eerst probeert hij een heel plan te bedenken, maar uiteindelijk concludeert hij: ‘ik begin maar bij wat ik weet.’ Het hele plan is teveel van het goede.
Vaak is het in ons leven ook zo dat we niet heel makkelijk kunnen zien hoe we verder moeten. Bovendien zijn er ook nog tal van obstakels en problemen die je tegenkomt en waar je over na moet denken. (Levens)vragen roept het op als: waar ga ik eigenlijk heen? Wie ben ik? Heb ik wel goede keuzes gemaakt? Allemaal onzekerheden.
In Handelingen 16 vinden we ook zo’n verhaal van Paulus en Timoteüs die hun weg zoeken. In vers 4 gaan ze op weg, maar ze kunnen niet naar Asia (in het westen van het huidige Turkije) en lopen (waarschijnlijk) dan maar naar het noorden. Maar naar Bithynië (in het Noorden van het huidige Turkije) wil het ook niet. Dus ‘stranden’ ze in Troas een havenstad in het noordwesten. We weten niet hoe lang ze daar al waren voordat Paulus een visioen kreeg om over te steken en naar Macedonië te gaan. Daar moesten ze inderdaad zijn blijkt uit het vervolg van het verhaal, maar om daar te komen hebben ze eerst in het duister moeten tasten en afgaan op omstandigheden en hun gevoel waarvan ze later konden zeggen dat de Heilige Geest hen leidde en de wegen naar Asia en Bithynië belette!
Zo gaat onze weg ook. Vol hobbels. Paulus zegt daar later (in 2 Korinthiërs 11) over: ” Op reis was ik vaak in gevaar door rivieren, in gevaar door rovers, in gevaar van de kant van volksgenoten, in gevaar van de kant van heidenen, in gevaar in de stad, in gevaar in de woestijn, in gevaar op zee, in gevaar onder valse broeders, in inspanning en moeite, vaak in nachten zonder slaap, in honger en dorst, vaak in vasten, in koude en naaktheid.” Geen gemakkelijke weg is dat geweest. Maar steeds heeft hij geweten dat God met hem meeging zoals God altijd meegaat met mensen op hun weg. En als je gevoelig bent voor zijn aanwezigheid, kan hij je ook de weg helpen vinden.
Oldehoofsterkerkhof
Vanochtend kwamen we op zondag voor het eerst samen op straat. Op het Oldehoofsterkerkhof waren we om 10:30 met z’n vieren. We zouden net starten toen een vriend van ons nog aansloot. Tijdens de aanbidding kwam een passant aan. Hij zong mee en dronk een kop koffie met een koek. Daarna spraken we met elkaar over ‘de weg zoeken‘ en hoe dat stap voor stap gaat.
Nadat we voor elkaar gebeden hadden bleven enkelen van ons nog even plakken en kwam er nog een vriend van ons aanfietsen. We aten een krentenbol en praatten nog wat na. Al met al een geslaagde bijeenkomst.
Doen… Hoe doe je dat?
In Johannes 5 wordt het verhaal verteld van een (waarschijnlijk) lamme man. Hij lag al 38 jaar aan het water bij het bronnenbad Betzata (huis van genade/schande). Hij was niet in staat om zelf bij het water te komen wanneer dat opborrelde. De eerste die dan in het water was, werd genezen namelijk. Jezus ziet hem liggen en knoopt kennelijk een praatje aan want hij komt te weten hoe lang de man al ziek is. Dan vraagt hij hem wat opmerkelijks: ‘wil je gezond worden?’
Het antwoord van de man is al niet minder bijzonder: ‘het lukt mij niet….’ De hopeloosheid straalt ervan af: ‘Ik komt nooit op tijd in het water!’ Dan spreekt Jezus, neemt de man zijn draagbed op en loopt op de sabbat, genezen, weg bij het bronnenbad! Als andere mensen hem vragen wie hem die opdracht heeft gegeven blijkt dat hij Jezus helemaal niet kent. Hij weet niet wie het is. Maar Jezus vindt hem wel terug in de tempel en spreekt nog even kort met hem. Hij waarschuwt hem kort en dan kent de genezen man Jezus wel en vertelt dat verder. Dat resulteert in een discussie over de sabbat, God en oordeel.
In “geloof, wat is dat?” hadden we het al over doen wat je gelooft. Dat geloof blijkt uit wat je doet. Hier is dat ook weer zo duidelijk. De genezen man luistert naar Jezus en draagt zijn bed en loopt. De andere mensen gaan de discussie aan. Voel je je veroordeelt als het niet zo gaat als het moet? Of neem je de waarschuwing ter harte en probeer je gehoorzaam te zijn aan Jezus? Wat je doet maakt het verschil duidelijk.
Tot slot nog twee belangrijke opmerkingen over hoe Jezus deze genezing doet. Ten eerste zegt hij in de discussie met de andere mensen dat hij heeft gedaan, of beter gezegd (heel) gemaakt (zie de Naardense Bijbel vertaling) wat hij gezien heeft van de Vader. Hij zegt zelfs dat hij niks doet zonder het de Vader zien doen. Dat vergt behoorlijke afstemming! Ten tweede zie je in vers 6 en 7 dat er een gesprek plaatsvindt tussen Jezus en de man. Jezus geeft niet gewoon zijn genezing en daarmee is de kous af, nee, hij investeert tijd in de man te leren kennen en te doen wat die man wil. Nog meer afstemming dus, maar nu niet met God, maar met de mens tegenover je.